Door de eeuwen heen is Nijmegen voor zijn heersers van groot strategisch belang geweest. Voor elke stad waren verdedigingswerken zoals muren, forten en een leeg en kaal schootsveld van levensbelang, maar de uitzonderlijke strategische ligging van de stad gaf haar onder elke vorst een voorname status die koste wat kost in stand gehouden moest worden.
Voor Nijmegen betekende die knellende band van dikke, hoge stenen walmuren dat het eeuwenlang nog geen meter kon groeien. Binnen de tot 10 meter hoge stadsmuren kwamen levensbedreigende ziekten voor, zoals de Zwarte Dood: de Pest. Dat kwam, behalve door slechte hygiënische toestanden zoals slecht onderhouden waterputten, vooral doordat er zoveel mensen op een kluitje woonden: Nijmegenaren en vaak vele honderden gelegerde soldaten die geen kant op konden. Die toestand kon pas worden beëindigd toen werd ingezien dat wallen geen enkele bescherming meer boden tegen het steeds verder ontwikkelde wapentuig. Pas toen werd afbraak van de muren toegestaan.
Het uithoudingsvermogen van haar burgers is eeuwenlang, stank voor dank, door steeds weer andere heersers op de proef gesteld. Misschien is dat wel een van de redenen waarom de stad nog steeds wat opstandig, wat anarchistisch overkomt.
Van wallen, poorten, forten en bolwerken.
De eerste stadsverdedigingen bestonden uit palissaden en aarden wallen. Later werden deze aardwerken en uit houten palen bestaande wanden vervangen door stenen muren met torens en bolwerken, onderbroken door stadspoorten.
Hieronder kun je de ontwikkeling van de verdediging van de stad zien, tekens aangepast aan de ontwikkelingen van het oorlogstuig en nieuwe gevechtstactieken.
In de langste stadswal stonden bijna 30 grote en kleinere poorten.
Verdedigingswerken van 1230 tot 1732
1230-1300, 1400-1425, 1436-1511, 1525-1536, 1598-1605 (Italiaanse verdediging), 1700-1702 (versterking Coehoorn), 1726-1732 en de buitenforten in de 19e eeuw.
Deze pagina werd het laatst aangepast op 26-08-2019.
wilhelm883 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.